Ye curioso ver qu’hasta nos documentos más antiguos pertenecientes a la protohestoria relacionen el nuesu terrotoriu col nome d’Asturies. Eso sí, anque nun cambió muncho la palabra lo que sí pasó por delles fases foi’l territoriu a los qu’esa pallabra facía referencia.
Too paez indicar que’l orixe de la pallabra ta nel ríu Esla, un ríu que baxa de la cordillera cantábrica pasando por Llión y parte de Zamora hasta vertir les sos agües nel ríu Duero. Y ye que d’antiguo, el nome d’esti ríu yera’l ríu Ástura, que dio nome a la tribu de los astures, una antigua tribu celta qu’ocupaba lo qu’anguaño ye Asturies, Llión, y parte de Zamora, Palencia y el norte de Portugal. El nome del que vien esti ríu paez tratase d’una duplicación de la pallabra “agua”, del compuestu “Asta-ura” (agua-agua). Nun ye una llocura pensar que vivíen nos montes de la cordillera cantábrica y pali que pali fueren estendiéndose a dambos llaos de la mesma, llimitándose al ríu Navia pel oeste, los pueblos cántabros pel este, siguiendo esti ríu hasta la so desembocadura nel ríu Duero, que marcaría la so fin.
Esti territoriu cambió col dominiu de Roma nel añu 20 a.n.e., qu’encuadró esti territoriu nel Conventus Astureum con capital en Asturica Augusta, lo qu’anguaño ye Astorga, en Llión. La cordillera cantábrica situó entós como llende xeográfica natural ente los astures cismontanos del sur y los astures transmontanos del norte. Nesta última fízose importante l’asentamientu de la Legio VII romana, de la que acabó tomando el nome esti territoriu: Llión. La parte norte acabó quedando col nome de “Astura”.
Finalmente, na Edá Media el nome “Asturies” más modernu qu’Astura, acaba estendiendose hasta acabar conociéndose esti territorio, el de nueso, como tal dende entós hasta anguaño.
