L'occidente asturianu tien enforma qu'ufiertar. Bastante ye que, la so mariña foi reconocida como meyor destín nacional pola revista Condé Nast Traveler. Un paraísu dientro del paraísu más cerca que nunca gracies a la meyora nes comunicaciones. Mar y monte dan la mano nuna tierra d'acoyida. Bon exemplu d'ello ye A Veiga, onde'l pasu de los pelegrinos en ruta A Santiago dexó la so marca.
Esplorar el conceyu ye posible al traviés de diverses rutes. Una de les más llamatives ye la ruta del Estraperlo. Esti itinerariu coincide col percorríu qu'antaño faíen pelegrinos y y estraperlistes, que pasaben per equí los productos d'Asturies a Galicia. La sienda, circular de dificultá baxa y d'unos 8 kilómetros de llargor, escurre pola ribera del Eo. Mientres el percorríu, podemos contemplar la fauna y flora de la so ría, almirar el Palacio del Pividal, escelente amuesa del barrocu local, exerce de guardián del pueblu d'Abres dende'l sieglu XVII. Siguiendo la ruta, en Sela de Murias, vamos poder visitar les ruines d'antiguu mesón utilizáu como llugar de descansu y avituallamientu por pelegrinos y arrieros, qu'acompañaos de los sos animales de carga o carretes de gües tresportaben toa clase de mercancíes.
Piantón, qu'antaño foi capital del conceyu d'A Veiga, ye'l puntu de partida de la ruta del Mazo de Meredo. El camín trespórtanos a un monte d'ocalitu entemecíu con retales de castañales, xardones y lloreos alimentaos por numberosos regueros. Los ferreiros dexaron la so marca nesta zona. El conxuntu etnográficu del Mazo de Meredo caltién un molín farineru y un mazu anterior al sieglu XVIII.
Imprescindible ye la visita al impresionante conxuntu monumental que constitúi el Palacio de VixandeLa casa, de planta rectangular y aspeutu macizu y compactu, foi see del tráficu arrieru hasta'l sieglu XIX. Destaca pol inmensu númberu de ventanes qu'afaten les sos parés. Cunta la lleenda, qu'inclusive'l Rei llegó a esixir a los sos dueños la supresión de delles d'elles hasta quedar n'inferioridá con al respective de la morada rexa.
El pasu del camín de Santiago tamién dexó la so buelga nel conceyu a lo llargo de los años. Un bon exemplu ye la Cruz de Paramios, un crucifixu monumental de piedra que sirvía pa que los caminantes y pelegrinos pararan a orar. Atópase allugáu en Monticelo, al llau de camín. Esti cruceiro, que data del sieglu XVIII, ta catalogáu nel Inventariu del Patrimoniu Arquitectónicu d'Asturies.
