Grau ye tierra d'encruz de caminos. Nesti conceyu confluyen y diverxen dos de los itinerarios culturales y víes de comunicación más importantes de la hestoria europea: el Camín de Santiago Primitivu y el Camín Real de la Mesa, antigua calzada romana. La so naturaleza d'encruciada confirió al territoriu y a la so xente un calter abiertu, cosmopolita, y hospitalariu. Si a esta circunstancia xunimos la fertilidá d'unes vegues alimentaes pol agua del Cubia y del Nalón, llogra como resultáu non solo una güerta de primer calidá sinón una cultura comercial que se traduz nun importante mercáu dominical, un comerciu llocal mui profesional y unes llambionaes de factura dafechu moscona. La so villa y capital caltién exemplos arquitectónicos de gran valir dende la etapa medieval hasta los nuesos díes, arquitectura indiana incluyida. Un conceyu que paga la pena visitar en cualesquier época del añu, pero sobre manera en cualesquier de les dos Flores que celebren. Ellí, pues visitar llugares como estos:
Muséu Etnográficu de Sama
La visita al muséu etnográficu de Sama ye una oportunidá pa esfrutar de la cultura y la hestoria d'esti pueblu cuntada poles sos xentes al traviés de los oxetos espuestos. Allugáu nes antigües escueles, el muséu espón la vida tradicional al traviés de los preseos que caracterizaron el llabor de los y les llabradores, los distintos oficios venceyaos al mundu rural, la escuela y la cultura asturiana. Otra curiosidá d'esti muséu son les mesmes escueles, que tán afataes con unos percuriosos azulexos, únicos n'Asturies, qu'amuesen escenes d'El Quixote, amás de dichos y refranes.
Peñaflor
Pocos rincones vais atopar en Asturies con tanta hestoria como Peñaflor. La so privilexada situación, que constitúi'l vau más estrechu del ríu Nalón, convirtió a la localidá en pasu obligatoriu del Camín Primitivu de Santiago dende'l sieglu IX, cuando foi testigu del primer pelegrinaxe a la tumba del apóstol pol rei asturianu Alfonso II. Pocu más d'un sieglu dempués, nel añu 1144, el rei Alfonso VII y la so esposa doña Berenguela mandaron alzar una ponte, una capiya y un hospital de pelegrinos. Mientres la guerra de la Independencia, dizse que el franceses xubieron horros a les peñes pa usalos como albergues y garites, pero que terminaben fundíos al ser serruchaos los pegoyos polos vecinos del llugar. Vivió tamién una escaramuza na guerra carlista y na guerra civil foi una vegada más un llugar bien acobiciáu, al constituyir un puntu estratéxicu nel famosu pasiellu de Grau.
Baselgas
Al sur del conceyu de Grau, a unos 15 quilómetros de la villa, atópase esti pueblín pol que paez que nun pasa'l tiempu. Presume de tener una percuriosa concentración d'horros y paneres, distribuyíes ente encantadores cases de piedra. Amás, al tar arrodiáu de paisaxe autóctonu y alloñáu de les carreteres principales, podemos afirmar que tien unes de los meyores vistas de la zona. So unu de los sos horros entá puede reparase un pisón de rabil (inxeniu de madera para desergar la escanda).