Los oríxenes d'esta fiesta que proclama l'entamu de la dómina braniza nun tán bien claros, son munchos los qu'acomuñen el so significáu a tradiciones astrolóxiques nes que s'afirmaba que'l sol taba tan namoráu de la tierra que cada 23 de Xunu aguantábase demasiao a abandonala y, por eso, el día duraba tantu y la nueche tan poco.
Anguaño, la nueche más curtia del añu xira redolada al cristianismu, celebrando asina la nacencia de San Juan Bautista, por cuenta de la foguera qu'encendió Zacarías pa anunciar la noticia. Sicasí, les tradiciones ástur-celtes déxense ver por esta festividá y dexen buelga marcando'l día col qu'estornar espíritos y atraer la bona suerte gracies al fueu.
Otra de les tradiciones qu'engloben esti día y que ta bien difusa, ye la d'amburar col fueu de la foguera o bien, aquellos deseos que quies que se cumplan o los males que quies que se vaigan. Bien aventuraos sían los que faen les dos coses, por prevenir más que por curar.
La tradición más sonada y que pocos s'atreven a realizar ye la de saltar percima de les llames en llamamientu a la bona suerte. Y, la más popular, realizar la danza prima al rededor de la foguera.
Por too ello, son munches les ciudaes asturianes nes qu'esta festividá marca un antes y un dempués nel añu. En celebrando qu'empieza'l branu, son munchos los que consideren a la Foguera de San Xuan como un nuevu empiezu, podría dicise que ye'l segundu añu nuevu.
Les fogueres más aclamaes son les fogueres de Mieres y Llangreú, y ye qu'esta tradición predominaba nes Cuenques Mineres. Tamién son bien conocíes les de Corvera y, como non, Xixón, Uviéu y Avilés llévense la palma en ser les más allegaes.
Nesti 2021 complícasenos, pero nun perdemos la esperanza de volver esfrutar d'una foguera como les d'antes.
