Cola llegada de la seronda a Asturies lleguen tamién munches tradiciones d'esta dómina onde les fueyes cayen y la lluz del branu dexa pasu a la escuridá de la seronda y del iviernu. Pa que les conozas bien, güei traémoste cuatro tradiciones de la seronda asturiana.
L’amagüestu
L’amagüestu ye una celebración asturiana na que se comen castañes asaes, acompañaes de sidra duce, faciéndose xeneralmente nel mes de payares y con gran tradición en tolos territorios asturianos. Esta celebración ye perantigua. Nun conocemos un orixe claru d'ella, pero sí que vien de les tradiciones y fiestes celtes, dientro de les fiestes agraries, típiques nos tiempos prehistóricu y protohistóricu. Según les vieyes creencies, la castaña yera'l símbolu de l'ánima de los difuntos. Cada castaña que se comía lliberaba una ánima del purgatoriu. N'otros munchos llugares celébrase'l día 1 de payares, coles mesmes que la fiesta celta Samhain, na que se rinde cultu al fueu y al so efectu purificador sobro dellos malos espíritos.
Nueche d’ánimes
Los celtes interpretaben el fin del bon tiempu y de la fertilidá de la tierra como'l fin del añu celta, y pensaben que na última nueche del añu, esto ye, cuando l'añu morría, los muertos llevantábense de les sos tumbes caminando polos poblaos. D'equí surden lleendes bien conocíes como la de la Santa Compaña en Galicia o la Güestia n'Asturies, que diba pelos montes y los pueblos glayando: “¡Andái de día que la nueche ye mía!”. Estes almes en pena que sirvíen de guía a los muertos más recién, nun suponíen un peligru pa los vivos, pero si estos alcontrábenlos y tocábenlos, diben sufrir el mesmu destín. Les tradiciones rellacionaes con estes lleendes anguaño son cada vez más frecuentes.
La mayanza
La seronda ye, habitualmente, tiempu de facer sidra, nel que se recueyen y se mayen les mazanes. Ye una costume bien representativa d'Asturies. Mayar bien ye fundamental pa facer sidra bono. Na forma tradicional, casi n'estinción, échense les mazanes nun “duernu” (una especie d'escudiella onde se mayan les mazanes). Mayar una mazana nun ye una xera fácil y, d'antiguo, solía facese ente delles persones, con brazos fuertes y afechiscos pa ello. El so trabayu consistía en machucar les mazanes con muncha fuerza, rapidez y en sincronía col restu de xente pa evitar que la mazana escapara pelos llaos. Sicasí, anguaño úsase una máquina llamada «mayadora».
Nabos y calabaces afuracaos
Rellacionáu cola nueche d’ánimes, nel Día de los Difuntos (el 1 de payares) en dellos pueblos de Asturies poníense nabos vacíos asitiaos nel encruz de caminos con una velina. Esta velina atopábala dempués el molineru que lu coyía pa dir trabayar. N'otros pueblos, utilizábase este mesmu métodu pa estornar a los espíritos que salíen de les sos tumbes tolos años mientres esti día. Nun facelo asina podía maldecir pa tol añu a la familia. Amás de nabos, solíen ponese tamién calabaces, usándoles de la mesma manera, lo que derivó na conocida “Llámpara de Jack” que tanto s'usa anguaño por eses feches. N'otres ocasiones, estos alimentos dábense como “ufierta” a los difuntos, asitiándolos a la puerta de les cases.
