A les puertes del Parque Natural de Les Ubiñes-La Mesa, el conceyu de teberga combina historia, naturaleza y encantu rural. La so capital, Samartín, acueye l'imponente colexáu románicu de San Pedro y ye puntu de partida de rutes como la Sienda del Osu. Valles verdes, brañes vaqueires y cumes rocoses dibuxen un paisaxe que convida a l'aventura y la contemplación. Con estes trés paraes, convidámoste a que te somorguies en Teberga.
Parque de la Prehistoria
El Parque de la Prehistoria de Teberga ye un proyectu orixinal ya inéditu nel ámbitu européu. Ye un equipamientu cultural que tien como oxetivu dar a conocer l'arte del Paleolíticu Cimeru n'Europa. Nél axúntase una importante amuesa de diches manifestaciones artístiques por mediu de reproducciones facsimilares de significativos conxuntos parietales y oxetos d'arte mobiliar.
Nel Parque pueden atopase trés modernos edificios, diseñaos pol arquitectu Dani Freixes, dafechu integraos na redolada y en permanente diálogu col paisaxe. Son zones claramente estremaes: la área de recepción de visitantes, la Galería y la Cueva de Cueves, siendo estos dos últimos espacios arquitectónicos distintos, pero con una temática común. El Parque ye, a lo último, una amuesa d'otra era, un llugar pa conocer el pasáu y entender la evolución del home, coles mesmes qu'afayar l'orixe del arte.
Les momies de Teberga
El llugar onde reposen ye impresionante. La Colexata de San Pedro de Teberga ye un templu del sieglu XI con raigaños prerrománicos y romániques. Nel so interior alienda hestoria: naves sobries, capiteles con besties tallaes, y un impresionante Cristu románicu policromáu del sieglu XIII. Un marcu ideal p'alimentar lleendes. Les momies, primeramente asitiaes na cripta, fueron treslladaes nel sieglu XX a un pequeñu muséu interior, visible dende un pasiellu eleváu con barandiella de fierru. Anguaño, esibense n'ataúdes de madera con tapa de cristal, nun ambiente respetuosu y controláu. Son los cuerpos de Lope de Miranda y Ponce de Llión y el so fíu, Pedro Analso de Miranda, figures de la nobleza del sieglu XVII que'l tiempu convirtió n'espectros inmortales del pasáu.
Cueva Güerta
Declarada Monumentu Natural nel añu 2002, tanto poles sos dimensiones como pola so complexidá hidroxeológica y biolóxica, ye un espaciu d'enorme interés xeomorfolóxicu, espeleolóxicu, destacando pola presencia d'importantes colonies hibernantes d'esperteyos, un quirópteru recoyíu nel catálogu d'especies amenaciaes. Cercana al núcleu de población de Fresnéu, la entrada principal alcuéntrase a una cota de 650 metros nel gran sumidoriu del ríu Pandorial o Valdesampedro. Les galeríes organícense en trés niveles principales: unu inferior activu y permanentemente anubiertu, otru entemediu activu, pero ensin caudal mientres l'estiaxe y el nivel cimeru que constitúi la mayor parte del desenvolvimientu practicable.
El cursu d'agua activu ye inaccesible al home y ta formáu poles filtraciones del calce esterior del ríu, nel tramu del escobiu anterior a la cueva. Esti caudal vuelve surdir na zona onde conflúin les caliares y les cayueles. Nuna cota cimera a esti cursu d'agua permanente, esiste una galería que pel branu ta seca y que pel hibiernu ye percorrida per agua procedente del sumidoriu. Esta galería tien cerca de 300 metros y tien una gran sala d'unos 40 metros d'altor que recibe lluz del esterior, pa terminar nuna amplia boca sobro la resurxencia permanente.
N'otra cota cimera ta la galería muerta que ye la llamada Galería Principal y puede aportase a ella dende una terraza esterior cercana a la carretera o dende un sumidoriu o torca asitiada so la mentada terraza. Cueva Güerta ye utilizada como llugar d'envernía d'una importante agrupación d'esperteyos de cueva, una de les más importantes del noroeste de la Península Ibérica. L'esperteyu de cueva ta consideráu especie d'interés especial nel Catálogu Rexonal d'Especies Amenaciaes de la Fauna Vertebrada d'Asturies.
