Les lleendes d'orixe son más que relatos fantásticos: son ferramientes culturales pa esplicar la nacencia d'instituciones, llugares o ciudaes. N'Asturies, el monesteriu de Corniana asóciase a una tradición na qu'una osa da de mamar a una infanta perdida. N'Italia, la fundación de Roma ta venceyada a la célebre hestoria de Rómulo y Remo, salvaos por una lloba. Anque dambes narraciones nacieron en contestos bien distintos, comparten elementos que revelen cómo les sociedaes constrúin la so memoria al traviés del mitu.
La hestoria del monesteriu de Corniana
Según la tradición recoyida en Corniana, una infanta de la corte llionesa perdióse nos montes cercanos mientres la so infancia. Cuando la busca paecía inútil, foi atopada viva gracies a un fechu estraordinariu: una osa protexóla ya inclusive dio-y de mamar, sustituyendo a la madre ausente. Años más tarde, aquella neña identificada cola infanta Cristina, fía del rei Bermudo II— nun escaeció lo asocedío. N'agradecimientu pola protección recibida, impulsó la construcción del monesteriu de San Salvador de Corniana nel sieglu XI. Na portada principal del edificiu entá puede vese un relieve que representa a la osa, convertíu n'emblema duraderu del cenobiu y de la lleenda. El relatu, con variantes tresmitíes de xeneración en xeneración, non solo esplica la fundación del monesteriu, sinón que tamién venceya la institución con un episodiu de providencia y gratitú. L'animal selvaxe queda integráu na identidá d'un centru monásticu que sería, mientres sieglos, focu de relixosidá y poder nel occidente asturianu.
Roma y la lloba de Rómulo y Remo
Na tradición romana, el mitu cumple un papel distintu: nun se trata de la fundación d'un monesteriu, sinón de la nacencia de toa una ciudá. La lleenda rellata que los ximielgos Rómulo y Remo yeren fíos de Rea Silvia, una vestal violada pol dios Marte. El rei Amulio, medranosu de qu'esos descendientes arrampuñáren-y el tronu, ordenó que los abandonaren nel ríu Tíber. El cestu nel que flotaben quedó llancáu na ribera, onde una lloba recoyó y dio de mamar hasta qu'un pastor los atopó y crió. Convertíos n'adultos, los ximielgos derrocaron al tiranu y decidieron fundar una ciudá nel llugar del so rescate. Surdió entós la disputa: Rómulo quería establecela nel monte Palatín y Remo nel Aventino. El conflictu terminó col fratricidiu: Rómulo mató al so hermanu y convirtióse nel primer rei de Roma, ciudá fundada, según la tradición, nel añu 753 a.C.
Del cenobiu al imperiu
Magar la distancia xeográfica y temporal, dambos relatos comparten un motivu central: un animal selvaxe actúa como sustitutu de la madre humana y garantiza la supervivencia del protagonista. La osa de Corniana y la lloba de Roma cumplen una función protectora que llexitima, más p'alantre, la creación d'un llugar de referencia: un monesteriu nel casu asturianu, una ciudá nel casu romanu. Les diferencies, sicasí, son notables. La lleenda de Corniana tien un tonu piadosu y casi domésticu. El rescate de la infanta conduz a la fundación d'un monesteriu venceyáu al agradecimientu y la devoción. La violencia ta ausente: la osa ye recordada como benefactora y l'episodiu traducir n'una obra arquitectónica qu'entá güei caltien el so calquier simbólicu. Sicasí, la narración romana ta cargada de dramatismu políticu. La lloba nun ye tantu símbolu de tenrura como de poder selvaxe y orixe divín. La fundación de Roma nun se resuelve n'harmonía, sinón en conflictu: Rómulo mata a Remo y establez el poder sobre la base de la fuerza. El mitu cumple equí una función estatal: xustificar la supremacía de Roma como ciudá destinada al grandor.
