La ponte del besu, d'orixe medieval ye unu de les siete pontes qu'esisten na villa de L.luarca nel occidente de Asturies. Ye'l penúltimu que crucia'l ríu Negru y da accesu piatonal al barriu de pescadores denomináu “Pescadería”, mesmo que l'accesu a les sableres dende'l centru del cascu urbanu de L.luarca. Sobro esta ponte hai una romántica lleenda de pirates y doncelles. La lleenda de la Ponte del Besu cunta la hestoria d'un tarrecíu pirata, el pirata Cambaral, qu'afaraba les mariñes de L.luarca y que foi prindáu polos homes del gobernador de la villa de L.luarca. Mientres taba reteníu, el bravu pirata y la fía del gobernador namoráronse perdidamente. Dambos amantes decidieron entamar la so fuga, pero'l padre d'ella, enfurecíu pola so traición, degollólu ensin compasión mientres se besaben na ponte.
La lleenda de la ponte del besu empieza nes d'Arxel y Tingitania y llega hasta los nuesos mares cantábricos una pequena flota de pirates berberiscos que, coles sos continues incursiones, teníen apavoriaos a tolos pueblos de la mariña dende Avilés hasta Navia. Los barcos berberiscos, más pequenos, axilosos y llixeros que los grandes barcos de la flota del rei, escapaben de continuu de toles persecuciones y paecía que fuera imposible detenelos nunca. Mandaba la flota pirata llamáu Cambaral, famosu pola estrema crueldá qu'amosaba nos sos asaltos y polo atélite de los sos ataques.
Cansáu de les tropelíes que cometíen los berberiscos, el señor de la fortaleza de L.luarca, tamién conocida como L’Atalaya, decidió que yá yera hora d'acabar con elles y que, dáu'l fracasu de la flota real, facíase necesaria una nueva estratexa que facilitara la so captura. Embarcando a los sos más fuertes y embravecíos guerreros en sencielles embarcaciones de pesca, bien disimuláu ente los sos apareyos y artes, salieron a la mar a esperar qu'apaeciera la flota berberisca. A poques milles de L.luarca, poner a pescar col enfotu de que los moros ver como xuna presa fácil y de que los asaltaren.
Cuando llegaron los barcos berberiscos y vieron les barques de pesca, llanzaron al so ataque. Cuando s'averaron a elles vieron que d'elles salíen decenes de guerreros perfectamente armaos y preparaos pal abordaxe, y que yeren les inocentes barques les que-yos atacaben a ellos y non al contrariu. El combate foi llargu y cruentu y de la batalla naval salieron victoriosos los l.luarqueses.
Cambaral foi fechu prisioneru, cargáu de cadenes y conducíu a la fortaleza de L'Atalaya, que les sos cuartones zarraron ensin cura-y siquier les feríes. Mientres el señor de L.luarca y los sos aliaos festexaben el trunfu y preparaben los despachos pa anuncia-y al rei la victoria. La fía del señor yera una bella moza de gran corazón y por eso esta pidió permisu pa curar les sos feríes y dirixióse a los cuartones.
Cuando la rapaza llegó al cuartón a penes había lluz, pero nun foi necesariu vese pa qu'entre dambos surdiera l'amor. Cuando la moza empezó a cura-y les feríes Cambaral empezó a sentir lo que toles sos batalles despintáren-y. Él yera güérfanu de corazón, los sos fechoríes nun lo evitaren nunca y que nunca lo evitaría, que podía topar descansu y aselu, a la fin, nesti amor que se-y ufiertaba. La fía del señor, que nunca sintiera les punzaes del amor noble, curó les feríes casi con veneración, pero tamién con una congoxa que la tiñazaba, pos conociendo bien al so padre, sabía cuál diba ser el destín de Cambaral y, poro, más que probablemente, el suyu.
Naquella semiescuridá declaráronse'l so amor mutuu y fixéronse promeses grandilocuentes. Pero cuando Cambaral recuperó de les sos feríes, volvió remanecer nél la so audacia y el so inxeniu, y planió la fuga de dambos. Foi una fuxida allocada, ensin posibilidaes d'ésitu, pero los güeyos de los amantes nun veníen sinón el momentu nel que'l so amor podría a la fin esplegase, mancase colos sos besos, peracabase na so pasión. Nun víen otra cosa qu'esa determinación cuando baxaben escontra'l puertu dende la fortaleza, escondiéndose nes esquines, corriendo atropelladamente y buscando'l barcu de Cambaral.
El señor de la fortaleza yá fuera avisáu de la fuga y, con un destacamentu de tropes, esperaba a los amantes nel puertu. Ellí acabaron los sos suaños y punxeron a prueba toes aquelles promeses que se fixeren; viendo imposible la fuxida, Cambaral abrazó a la fía del señor de L.luarca; dambos miráronse como si tuvieren diciendo daqué que nun se puede dicir; dambos besáronse como si yá nunca más pudieren besase. Al ver esta escena'l señor de L.luarca, llocu de roxura, incapaz de soportar aquel besu cortó dambes cabeces, que cayeron a les fríes agües del puertu, xusto onde años dempués se llevantaría la llamada Ponte del Besu.
La lleenda de Cambaral dexó una gran buelga na villa de L.luarca. El barriu de pescadores lleva'l so nome y suel estremase dientro d'él el Cambaral Altu, que ye onde taría la fortaleza y Cambaral Baxu, que ye onde ta'l muelle.
